บทที่ 3 อารมณ์ค้าง

ผิดที่รัก ตอนที่ 3

อารมณ์ค้าง

มิลินหันหลังให้กับความเสียใจตรงหน้า ก่อนที่จะรีบวิ่งออกจากตรงนั้นไป นี่เขานัดเธอมาเพื่อมาดูเขาพลอดรักกันเนี่ยนะ? ตลกสิ้นดี ร่างเล็กวิ่งออกไปถึงแค่ประตูหน้าบ้าน เสียงคำรามบนท้องฟ้าก็ดังขึ้น พร้อมกับหยดน้ำใสเล็กใหญ่ที่ค่อย ๆ ตกลงมาสู่พื้นดินจนดินชุ่มฉ่ำ

ใบหน้าหวานที่เปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา แหนงมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่มืดครึ้ม ถูกปกคลุมไปด้วยก้อนเมฆสีดำและกำลังโปรยปรายไปด้วยหยดน้ำฝนที่ร่วงหล่นจากฟากฟ้าแรงขึ้นเรื่อย ๆ และมีท่าทีว่าจะตกอย่างหนักในไม่อีกช้า

" อุ๊ย..." จู่ ๆ ร่างบางก็ถูกโอบกอดด้านหลัง จากแฟนหนุ่มที่เพิ่งจะจูบกับอีกคน มิลินพยายามแกะมือของเขาออก แต่แรงผู้หญิงตัวเล็ก ๆอย่างเธอไหนจะสู้แรงของเขาได้

" ปล่อยนะ!!" เธอดิ้นจนสุดแรง แต่เมื่อเธอยิ่งดิ้นเขาก็ยิ่งกระชับวงแขนรัดตัวเธอไว้แน่น

" ฝนเริ่มตกหนักแล้ว เขาไปในบ้านก่อนดีกว่าไหม?"

" ไม่มีทาง จะให้ลินไปดูพวกพี่จูบกันอีกงั้นเหรอ....โอ้ย" ร่างเล็กถูกอุ้มพาดไหล่แข็งแกร่งทันที พอสอุ้มมิลินเดินเข้าไปภายในห้องนอนของเขา โดยที่คนถูกอุ้มนั้นยังคงดิ้นไม่หยุด

ปึ้ง!!.....เสียงปิดประตูห้องดังขึ้น ก่อนที่ร่างเล็กจะถูกวางลงที่เตียงนอนอย่างเบามือ

มิลินรีบดันตัวเองให้ลุกขึ้น เพื่อพยายามออกไปด้านนอก แต่คนตัวโตกลับโอบกอดเธอเอาไว้

" อยู่กับพี่ก่อนได้ไหม?" ใบหน้าหล่อกระซิบที่ข้างหูของเธอแผ่วเบา ก่อนจะค่อย ๆ เคลื่อนลงมาตามซอกคอขาวเนียน มิลินรีบผลักเขาออกทันทีด้วยอารมณ์โกรธ เมื่อกี้เขายังทำแบบนี้กับคนอื่นอยู่เลย แล้วตอนนี้ยังจะมาทำกับเธอแบบนี้อีก เขาเห็นเธอเป็นอะไร คนรักหรือแค่ที่ระบายความใคร่

" อารมณ์ค้างรึไง มิลินไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์ของพี่นะ พี่คงคิดว่าลินไม่มางั้นสิ ถึงได้...." เธอหยุดคำพูดเอาไว้เมื่อนึกถึงภาพที่ห้องรับแขกนั่น

" ถ้าบอกว่าใช่ แล้วมิลินให้พี่ได้ไหมล่ะ ?" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเบา ๆ ก่อนที่เขาจะผลักร่างเล็กลงกับที่นอนนุ่ม ขณะเดียวกันชายเสื้อนักเรียนก็ถูกแกะกระดุมออกทีละเม็ด ๆ จนหมด ก่อนจะโยนมันลงไปกองที่พื้นอย่างรวดเร็ว

ร่างสูงคร่อมตัวของเธอเอาไว้ ในขณะที่มิลินยังคงพยายามลุกขึ้น แต่สองมือของเธอก็ถูกมือหนาเพียงข้างเดียวของพอสจับขึ้นตรึงเหนือศีรษะ

" จะทำอะ...."

"อื้มมม....." ริมฝีปากบาง ถูกประกบจูบทันทีอย่างดูดดื่ม ลิ้นอุ่นฉวยโอกาสที่หญิงสาวไม่ทันตั้งตัวสอดแทรกเข้ามาในโพลงปากก่อนจะตักตวงความหวานฉ่ำจากปากนุ่มของคนเบื้องล่าง

มือหนาข้างที่ว่างค่อย ๆ ลูบไล้ลงมาตามเรือนร่างที่สมส่วนได้รูป ก่อนจะขยับขึ้นไปบีบขย้ำสองเต้าที่มีขนาดใหญ่จนล้นมือ

"อื้อออ...." เสียงอู้อี้ดังขึ้นจากลำคอของมิลิน ในขณะที่ปากบางยังถูกประกบจูบไม่คลาย สองเต้าที่ไม่เคยมีผู้ใดมารุกล้ำได้ถูกมือหนาบีบเค้นอย่างรุนแรง จนเธอต้องร้องออกมาด้วยความรู้สึกเจ็บปวด

คนบนร่างหาได้ใส่ใจกับเสียงร้องอันน้อยนิดของเธอ เขายังคงกดจูบอย่างหนักหน่วง มือหนากระชากบราสีครีมขึ้นมากองบนสองเต้า เผยให้เห็นเนินอกอิ่มและยอดทับทิมสีชมพูระเรื่อ

" พี่พอส ปล่อยลินนะ อย่าทำแบบนี้ " หลังจากที่ชายหนุ่มถอนจูบออก เสียงเล็กเอ่ยออกมาอย่างสะอึกสะอื้นและสั่นเครือด้วยความกลัว เพราะถึงทั้งสองจะเป็นแฟนกัน แต่ที่ผ่านมาพอสไม่เคยล่วงเกินมิลินเลย หนำซ้ำยังสุภาพและอ่อนโยนกับเธอดุจดั่งเจ้าหญิงมาโดยตลอด

สายตาคมมองไปยังใบหน้าหวานที่กำลังร้องขอให้เขาหยุดการกระทำป่าเถื่อนนี้ สลับกับหน้าอกอิ่มที่กำลังชูชันท้ายทายเขา

"อ๊ะส์.......!!"

มิลินรู้สึกถึงความเปียกแฉะของลิ้นอุ่นที่กำลังแตะลงมาที่ยอดประทุมถันอวบอิ่ม แต่เธอก็ไม่ได้ชอบมัน ยิ่งเขาใช้กำลังบังคับเธอแบบนี้แล้วด้วย

" หยุดได้แล้ว พี่พอส ลินขอร้อง !! "

ชายหนุ่มไม่สนใจในเสียงขอร้องของเธอแม้แต่น้อย เขายังคงดูดดึงอยู่ที่ยอดชูชัน และขบเม้มไปตามเนินอกจนเกิดรอยแดงเต็มไปหมด

มือหนาอีกข้างหนึ่งยังคงเค้นคลึงหน้าอกอย่างหนักหน่วง ส่วนหน้าอกอีกข้างถูกกระตุ้นด้วยริมฝีปากและปลายลิ้นร้อน มืออีกข้างที่เหลือ ยังคงจับสองมือเล็กกดลงเหนือศีรษะ

" ไม่นะ ปล่อย ปล่อย ฮืออออ~"

มิลินทั้งร้องขอ และดิ้นจนสุดแรง ก่อนที่เธอจะนิ่งไป เมื่อเธอรู้ตัวว่าพอสคงไม่หยุดการกระทำนี้แน่ ใบหน้าหวานตอนนี้เปื้อนไปด้วยน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม และเสียงสะอึกสะอื้นของเธอที่ดังขึ้นเป็นระยะ แต่จู่ ๆ คนบนร่างก็หยุดชะงัก

มิลินอาศัยจังหวะนั้นและแรงอันน้อยนิดที่มี ผลักคนตัวโตออกไป จนเธอสามารถลุกขึ้นมาจากเตียงนอนได้

ร่างเล็กสั่นเทาไปด้วยความกลัว สายตาที่เธอมองเขาในตอนนี้ได้เปลี่ยนไปแล้ว จากคนที่เคยอ่อนโยนกับเธอในตลอดระยะเวลาสองปีที่คบกันมา ทำไมเขาถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้

" แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้เลยรึไง ทำไมเหรอมิลิน เราก็คบกันมาตั้งนาน เรื่องแค่นี้ทำไมถึงให้พี่ไม่ได้?"

" พี่พอส พี่พูดอะไรออกมา นี่พี่ต้องการจากลินเพียงแค่เรื่องเซ็กส์อย่างงั้นเหรอ พี่เคยรักลินจริง ๆ บ้างไหม?"

" ไม่ต้องพูดมาก ถ้าให้ในสิ่งที่พี่ต้องการไม่ได้ เราก็จบกันมิลิน เธอมันน่ารำคาญชะมัด จากนี้ไป...... "

เปรี้ยงงง.....!!

" กรี๊ด....!! "

เสียงฟ้าผ่าดังสนั่นสลับกับเสียงฟ้าร้อง บ่งบอกว่าในตอนนี้ด้านนอกฝนได้ตกลงมาอย่างหนัก มิลินตกใจกลัวจนเผลอกรีดร้องเสียงหลง เธอนั่งยอง ๆ ลงกับพื้น มือเล็กปิดที่หูทั้งสองข้าง ใบหน้าสวยก้มงุดด้วยความหวาดกลัว ก่อนที่ไออุ่นจากฝ่ามือหนาที่เข้ามาสัมผัสตัวเธอจะทำให้มิลินค่อย ๆ มีสติกลับมาอีกครั้ง

" อย่ามาแตะต้องตัวลิน " ร่างเล็กสะบัดมือหนาออกและรีบถอยตัวออกห่างทันที ระหว่างสิ่งที่พอสทำ กับเสียงฟ้าที่เพิ่งผ่าลงมา มิลินกลับคิดว่าพอสน่ากลัวกว่าเป็นเท่าตัว

" ก็ดี งั้นเราจบกันแค่นี้ แล้วออกจากบ้านพี่ไปได้แล้ว" ราวกับเสียงสายฟ้าฟาดลงมากลางใจของมิลินอีกครั้ง จบกันงั้นเหรอ ตลอดเวลาสองปีที่คบกันมันไม่ได้มีความหมายอะไรกับเขาเลยใช่มั้ย?

มือขวากำแน่นที่อกซ้ายตรงบริเวณหัวใจ ความรู้สึกเจ็บปวดราวกับคนเอาดาบมาปักอยู่กลางอกจนแทบไม่มีแรงหายใจ หยาดน้ำใส ๆ ไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองอย่างหนักหน่วงพอ ๆ กับสายฝนที่ตกลงมาในตอนนี้

" เราไม่น่ารู้จักกันตั้งแต่แรกเลยพี่พอส " เสียงเล็กลอดออกมาจากริมฝีปากบางอย่างแผ่วเบาและยากลำบาก ก่อนที่มิลินจะวิ่งผ่านร่างสูงออกมาโดยไม่หันหลังกลับไปมองอีก

ในขณะที่เสียงฝนยังคงตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ร่างเล็กวิ่งร้องไห้ออกมาขณะสวนทางกับเพื่อนสาวในห้องที่คุ้นตาที่กำลังวิ่งร้องไห้เข้ามาภายในบ้านเช่นกัน

"พลอย....." เธอเอ่ยออกมาเบา ๆ แต่ก็ไม่ได้หยุดพูดคุยหรือเอ่ยทักทายกัน ก่อนที่มิลินจะวิ่งออกไปภายนอกบ้าน โดยมีเสียงเรียกของพลอยดังแว่วตามหลังของเธอ

สองเท้าเล็กวิ่งฝ่าสายฝนออกมาจนถึงถนนใหญ่หน้าบ้าน เธอค่อย ๆ หยุดวิ่งด้วยความเหนื่อยหอบ หญิงสาวยืนนิ่งใบหน้าเหม่อลอยเพราะคำพูดของเขายังคงวนเวียนอยู่ในหัว อีกทั้งความใจร้ายของชายที่เธอรักและซื่อสัตย์กับเขามาโดยตลอดแต่เขากลับไล่เธอออกมาทั้งที่ฝนยังกระหน่ำซัดลงมาอย่างหนักจนท่วมถนน แต่ทันใดนั้นเอง....

เป๊กกกกกกก..........เสียงแตรรถดังลากยาว มิลินหันไปมองตามเสียงก่อนที่แสงไฟจากหน้ารถที่ขับออกมาด้วยความเร็วสูงจะสาดส่องเข้ามากระทบกับดวงตาของเธอ

" ว้ายยยยยย !!"

" มิลิน......"